Dag 9, 10 en 11: Uluru-Kata Tjuta en kilometers maken naar het noorden

Nog voor het ontbijt reden we Uluru-Kata Tjuta National Park in om te kunnen genieten van de zonsopkomst. Rechts zagen we de zon opkomen naast Uluru, voor ons zagen we hoe de eerste zonnestralen Kata Tjuta, een ander bergmassief in het park, rood kleurden. Het voelt zo bijzonder om hier te mogen zijn en deze mooie reis te mogen maken...!

Na het ontbijt reden we door naar Kata Tjuta, waar we de wandeling 'Valley of de Winds' maakten. Dit is een hele mooie wandeling tussen de rotskoepels van Kata Tjuta door. Onderweg zagen we allerlei vogels, waaronder fairywrens.

Volgens de traditionele wetten van de Anangu, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied, is het niet toegestaan Uluru te beklimmen. De Anangu vragen toeristen ervoor te kiezen dit (ook) niet te doen. Wij zijn daarom met diverse tussenstops om Uluru heen gereden en bezochten onder andere de Mutitjulu Waterhole, waar mooie vlinders vlogen.

Na een bezoekje aan het Cultural Centre waar we een inkijkje kregen in de mythologie en de kunst van de Anangu, was het moment aangebroken om Uluru-Kata Tjuta National Park vaarwel te zeggen. We reden door tot Erldunda Roadhouse, waar we op de camping bleven slapen. 's Avonds zagen we nog een Common Brushtail Possum over het terrein lopen. Helaas was hij al weg toen we de camera gepakt hadden.

De volgende dag was het tijd voor onze eerste etappe richting het noorden. Een lange rit over de Stuart Highway, met relatief weinig bezienswaardigheden onderweg. In Alice Springs reden we nog even langs de rioolwaterzuivering, die als een magneet werkt op watervogels. Ook sloegen we weer diesel en boodschappen in. Daarna vervolgden we onze tocht, waarbij we onder meer de steenbokskeerkring passeerden. Toen de zon bijna onderging, kwamen we aan bij de Devils Marbles. Gelukkig was er nog een plekje vrij op het kampeerterrein.

De volgende ochtend maakten we een rondje tussen de Devils Marbles door. Best gek, zonder dat er in de wijde omtrek een berg te bekennen is, liggen hier allemaal grote (veelal ovale) stenen. We bleven niet te lang, want we hadden nog een lange rit te gaan. Met een aantal tussenstops reden we ruim 600 km naar Mataranka. Onderweg kwamen we alleen hele kleine plaatsjes tegen, met hoofdzakelijk tankstations, fastfood en overnachtingsmogelijkheden. Op de Stuart Higway rijden veel roadtrains: trucks met drie, vier en soms zelfs vijf opleggers erachter. Ze kunnen meer dan 50 meter lang zijn! We kwamen ook nog een Australian bustard tegen. Gelukkig was het rustig op de weg, dus konden we even op de rem trappen voor een foto.Tussen de middag hadden we een tussenstop in Elliot. Grappig om te merken dat een paar honderd kilometer noordelijker compleet andere soorten vogels voorkomen. Zo zagen we tijdens de lunch ineens allemaal little corellas en apostlebirds. Eind van de middag bereikten we Mataranka. Op de mooi gelegen camping liepen agile wallabies tussen de bomen en toen het donker werd zagen we heel veel flying foxes rondvliegen.