Dag 50 t/m 52: Carnarvon en Shark Bay World Heritage

Na de boottocht in Coral Bay zijn we naar Carnarvon gereden, een plaatsje langs de westkust van Australië in een gebied waar veel fruit en groente geteeld wordt. De volgende ochtend werden we wakker met de eerste bewolking èn regen van onze vakantie. Dat was even wennen...

Op en rond de camping zagen we palmtortels en heel veel galahs en white-plumed honeyeaters. Na het ontbijt reden we naar de kust van Carnarvon. Hier was een lange, houten, historische jetty (een soort pier in de zee), maar helaas was deze afgesloten. Mede ivm het regenachtige en winderige weer waren er bij de kust niet zoveel vogels te zien. Bij Chinamans pool, een permanente waterplas in de verder droge Gascoyne Rivier (die gemiddeld maar 2x per jaar stroomt), waren wel veel vogels: diverse soorten eenden en steltlopers, pelikanen, reigers en aalscholvers.

We vervolgden onze reis zuidwaarts naar het werelderfgoed Shark Bay. Dit mooie gebied bestaat uit een aantal nationale parken, reservaten en cultuur-historische plekken.

Via shell beach – een strand opgebouwd uit een 10 meter dikke laag schelpen – en Eagle Bluff – een prachtig uitzichtpunt – reden we naar Francois Peron National Park. We bezochten Peron Homestead, waar we een inkijkje kregen in het werk en leven op een schapenboerderij in de jaren '50. Rondom de homestead zagen we onder meer fairywrens en een emoe.

Om verder het park in te rijden, moesten we de bandenspanning van onze campervan halveren. Veel wegen in het noordelijker gelegen deel van Francois Peron bestaan namelijk uit (mul) zand.

Vanaf het uitkijkplatform bij Skipjack Point zagen we pied cormorants, manta rays, eagle rays, een green turtle en een haai. Nieuwe vogelsoort was de pacific gull (een soort meeuw).

De heenreis ging erg voorspoedig, maar op de terugreis kwamen we vast te zitten in het zand. Nog voor we het wisten kregen we hulp: het leek wel alsof uit het niets twee Australische jongens en twee meiden kwamen helpen graven en duwen, waardoor we zo waren we weer losgekomen. We waren erg blij met hun hulp!

Op de camping in Denham hadden we voor de eerste keer een beetje pech met de campervan. Hoe het kon, snappen we nog steeds niet, maar op de één of andere manier was de deur van het slaapgedeelte vanzelf op slot gegaan toen de sleutels binnen lagen. Normaal gaat de deur alleen op slot als je hem zelf actief op slot draait. Het kostte wat hoofdbrekens, maar we kwamen erachter dat het ventilatiegaas in het dak met klittenband vast zat en dus losgemaakt kon worden. We leenden een ladder van de eigenaar van de camping, wurmden de rits van de raampjes van buitenaf open en zo kon Marco naar binnen klimmen en de deur weer van binnenuit openmaken. Wat een opluchting!

De volgende dag gingen we naar Monkey Mia, bekend om de dolfijnen die 's ochtends vaak naar het strand zwemmen om gevoerd te worden. Dit is eigenlijk niet zo ons ding, maar in Monkey Mia leeft ook een grote populatie western grasswrens en die wilde Marco graag zien. Toen we aankwamen bij het strand, kwamen de dolfijnen net de baai in, dus hebben we toch maar even gekeken. En eerlijk is eerlijk, het was hartstikke leuk! Er waren zo'n 7 á 8 dolfijnen, waarvan er een aantal een paar visjes kregen. Er wordt voor gewaakt dat de dolfijnen niet afhankelijk worden van het voeren en dat ze het grootste deel van hun voedsel zelf moeten vangen, waardoor ze hun natuurlijke instincten en vaardigheden niet verliezen. Hierna gingen we op zoek naar de western grasswrens, die eenvoudig te zien waren.

In Shark Bay groeit heel veel zeegras, waardoor er ook veel doejongs (een soort zeekoe) leven. Omdat het ons nog niet gelukt was een doejong vanaf het land te spotten, gingen we met een boottocht mee. Zo vroeg in het jaar 'grazen' deze dieren blijkbaar wat verder uit de kust. We zagen zeker vier zeekoeien, waaronder één moeder met jong.

De laatste bezienswaardigheid in Shark Bay die we bezochten was Hamelin Pool, niet alleen bekend om zijn voormalige telegraafstation, maar vooral vanwege de stromatolieten. Dit lijken net stenen in de zee, maar het zijn kolonies cyanobacteriën die sediment hebben ingevangen. Sommige stromatolieten zijn al 2000 jaar oud! Stromatolieten schijnen tot de oudste levensvormen op aarde te behoren: meer dan 3,5 miljard jaar geleden bestonden ze al.